استنت گذاری ریه چگونه است؟

بسیاری از بیماری‌ها یا عوارض بیماری می‌توانند راه هوایی شما را باریک یا مسدود کنند. این می‌تواند احساس تنگی نفس را در شما ایجاد کند. استنت یک لوله توخالی است که می‌تواند در راه هوایی شما قرار گیرد تا ناحیه باریک شده را باز کند و به شما کمک کند تنفس کنید. بسته به اینکه ناحیه باریک کجاست، استنت را می‌توان در نای یا برونش قرار داد. نای شما لوله‌ای است که هوا را از بینی و دهان به داخل ریه‌ها می‌برد. برونش‌های شما لوله‌هایی هستند که از نای شما منشعب می‌شوند و به نواحی مختلف ریه شما منتهی می‌شوند. استنت‌ها می‌توانند از مواد مختلفی مانند فلز یا سیلیکون ساخته شوند. آنها همچنین در اندازه‌ها و اشکال مختلف هستند. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) به پزشک کمک می‌کند تا تصمیم بگیرد کدام نوع استنت بیشتر به شما کمک می‌کند. در این مقاله به بررسی استنت گذاری پرداخته‌ایم. 

توضیحات دکتر اردا کیانی درباره استنت گذاری در ریه  را در این ویدئو مشاهده نمایید:

استنت شما در طی یک روش به نام برونکوسکوپی قرار می‌گیرد. در طول برونکوسکوپی، پزشک یک دوربین منعطف به نام برونکوسکوپ را در بینی یا دهان شما، داخل نای یا برونش قرار می‌دهد. برونکوسکوپ به پزشک اجازه می‌دهد در حین قرار دادن استنت، داخل راه‌های هوایی شما را ببیند.

تست قبل از استنت گذاری

قبل از عمل، یک قرار ملاقات برای آزمایش قبل از جراحی (PST) خواهید داشت. شما می‌توانید در روز قرار ملاقات PST خود غذا بخورید و داروهای معمول خود را مصرف کنید. در طول قرار ملاقات خود، با یک پرستار (NP) ملاقات خواهید کرد. پرستار شما سابقه پزشکی و جراحی‌های شما را بررسی خواهد کرد. امکان دارد آزمایش‌هایی از جمله الکتروکاردیوگرام (EKG) برای بررسی ریتم قلب، عکس‌ برداری قفسه سینه، آزمایش خون و هر آزمایش دیگری که برای مراقبت از شما لازم است را انجام دهد.

پرستار شما در مورد داروهایی که باید صبح روز عمل خود مصرف کنید با شما صحبت خواهد کرد. مطمئن شوید که NP و پزشک شما از تمام داروهایی که مصرف می‌کنید مطلع هستند. اگر از داروهای ضد انعقاد (داروی رقیق شدن خون) مانند درمان لخته شدن خون یا جلوگیری از حمله قلبی یا سکته مغزی استفاده می‌کنید، بپرسید که آیا باید مصرف آن را متوقف کنید یا خیر. بدون مشورت با پزشک مصرف آن را قطع نکنید. چند نمونه از داروهای ضد انعقاد عبارتند از:

• آسپرین
• وارفارین (Coumadin®)
• دالتپارین (Fragmin®)
• هپارین
• تینزاپارین (Innohep®)
• انوکساپارین (Lovenox®)
• کلوپیدوگرل (Plavix®)
• سیلوستازول (Pletal®)

استنت گذاری ریه چگونه است؟

ابتدا پرستاران یک کاتتر داخل وریدی (IV) را در یکی از وریدهای شما، معمولاً در دست یا بازوی شما قرار می‌دهند. در ابتدا از طریق IV مایعات دریافت خواهید کرد. همچنین بعداً برای بیهوشی استفاده خواهد شد. پس از بیهوش شدن پزشک برونکوسکوپی را در بینی یا دهان شما قرار می‌دهد. آن‌ها به آرامی آن را در پشت گلو و از طریق نای و برونش شما حرکت می‌دهند. پزشک از فلوروسکوپی (نوعی اشعه ایکس) برای هدایت استنت در هنگام قرار دادن آن استفاده می‌کند. اگر پزشک شما نیاز به بیوپسی (نمونه‌های بافتی) از بافت ریه شما داشته باشد، می‌تواند آن‌ها را در طول عمل شما نیز بگیرد.

مراقبت بعد از گذاشتن استنت

بعد از استند گذاری برای ۱ یا ۲ روز گلودرد خواهید داشت. برای کمک به مدیریت درد یا ناراحتی:

• از مصرف غذاهای تند و استعمال دخانیات خودداری کنید.
• غذاهای نرم بخورید.
• تکه‌های یخ را بمکید.
• از داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن (Tylenol®) استفاده کنید.

اگر درد زیادی دارید که در حال بدتر شدن است، به پزشک خود اطلاع دهید. آنها داروهای ضد درد دیگری را تجویز می‌کنند. اگر درد بسیار شدید باشد، امکان دارد دوباره در بیمارستان بستری شوید.

عوارض احتمالی استنت گذاری چیست؟

استنت شما با فشار در جای خود نگه داشته می‌شود. وقتی تورم و قرمزی ناشی از عمل شما کاهش می‌یابد، احتمال کمی وجود دارد که استنت شما حرکت کند. حرکت استنت منجر به سرفه ناگهانی یا تنگی نفس می‌شود. اگر این اتفاق افتاد، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. امکان دارد داخل استنت مخاطی جمع شود که می‌تواند جریان هوا را مسدود کند. بسته به نوع استنت، بافت می‌تواند در استنت رشد کند و آن را باریک کند. استفاده از نبولایزر می‌تواند از وقوع این اتفاقات جلوگیری کند.

کلام آخر

بسیاری از بیماری‌ها یا عوارض بیماری می‌توانند راه هوایی شما را باریک یا مسدود کنند. این می‌تواند احساس تنگی نفس را در شما ایجاد کند. استنت یک لوله توخالی است که می‌تواند در راه هوایی شما قرار گیرد تا ناحیه باریک شده را باز کند و به شما کمک کند تنفس کنید. استنت شما در طی یک روش به نام برونکوسکوپی قرار می‌گیرد. در طول برونکوسکوپی، پزشک یک دوربین منعطف به نام برونکوسکوپ را در بینی یا دهان شما، داخل نای یا برونش قرار می‌دهد.